Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję

Adaptacja głośnej książki Mateusza Pakuły, dramatopisarza, dramaturga i reżysera teatralnego. To osobista opowieść o procesie umierania jego ojca, który chorował na raka trzustki, ale też historia bezradności i wściekłości na instytucje państwa, służbę zdrowia i Kościół, które zadają chorym dodatkowe cierpienia. „Współumieranie”, o którym napisał Mateusz Pakuła nie jest jednostkowym doświadczeniem. Z bezradnością, wściekłością i gniewem mierzą się tysiące ludzi w całej Polsce, którzy nie mogą decydować o własnym losie, a ich bliskim ogranicza się prawa. To krzyk o eutanazję w chwilach przekraczania granic cierpienia. Ale myli się ten, kto myśli, że zobaczy na scenie smutną opowieść, bo w spektaklu nie zabraknie groteski i komizmu, tak bliskich wszystkim spektaklom Pakuły.

Spektakl dla widzów od 16 roku życia. W trakcie przedstawienia palone są papierosy.

scenariusz: Mateusz Pakuła
adaptacja i reżyseria: Mateusz Pakuła
scenografia i kostiumy: Justyna Elminowska
muzyka: Zuzanna Skolias, Antonis Skolias, Marcin Pakuła
reżyseria światła: Paulina Góral
asystent reżyserki światła: Maciej Kaszyński
wideo: Olga Balowska

obsada:
Andrzej Plata
Wojciech Niemczyk
Jan Jurkowski
Szymon Mysłakowski
Marcin Pakuła

Spektakl z napisami w języku angielskim.

premiera: 27 stycznia 2023 r.

„Naszpikowany emocjami, bardzo osobisty spektakl, wywołuje widoczne poruszenie w widzach. Nikt się nie wierci, nie słychać żadnych szelestów – każdy przefiltrowuje ten pełen bólu tekst przez własne doświadczenia. Nie pamiętam, kiedy ostatnio obserwowałem tak zasłuchanych w opowieści ludzi. To o czymś świadczy."
Piotr Gaszyński, Teatr dla Wszystkich 

„Dziennik umierania swego taty Mateusz Pakuła rozpina między rozpaczą a bezczelnym oczyszczającym śmiechem, między świadomością nieuchronnego a wybuchami niepohamowanej wściekłości na Polskę, kościół, jego ludek i bożków, całe to gadanie o pięknym cierpieniu, między chęcią zatrzymania chwil a wołaniem o prawo do eutanazji. Na koniec zaś otrzymujemy wyjątkowe świadectwo bezsilności teatru w starciu z prawdziwym życiem. I właśnie to jest w tym seansie najbardziej przejmujące”
Jacek Wakar, Zdania Wakara

Nagrody:

Grand Prix 29. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej
(dla wszystkich twórców i wykonawców spektaklu) oraz nagrody indywidualne:
- Nagroda dla Mateusza Pakuły za tekst;
- Nagroda aktorska dla Wojciecha Niemczyka;
- Nagroda aktorska im. Jana Świderskiego dla Szymona Mysłakowskiego;
- Nagroda dla Pauliny Góral za reżyserię światła;

Grand Prix XXII Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość Przedstawiona” w Zabrzu
oraz
- Nagroda Publiczności - najlepszy spektakl w plebiscycie;
- Nagroda Jury Młodych;

Grand Prix 32. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Bez Granic” w Cieszynie

Nagroda Specjalna 63. Kaliskich Spotkań Teatralnych 
(dla zespołu aktorskiego w składzie Andrzej Plata, Wojciech Niemczyk, Jan Jurkowski, Szymon Mysłakowski i Marcin Pakuła)
oraz
- Nagroda Publiczności - najlepszy spektakl Festiwalu;
- Nagroda Dziennikarzy dla Andrzeja Platy;

Nagroda za najlepszy spektakl 31. Plebiscytu Publiczności o “Dziką Różę”
oraz
- Nagroda Dziennikarzy dla najlepszego aktora Andrzeja Platy
- Nagroda Stowarzyszenia im. Jana Karskiego "Sztuka i współczucie" dla Mateusza Pakuły

Grand Prix dla najlepszej produkcji 16. Międzynarodowego Festiwalu Boska Komedia
oraz 
- Nagroda za najlepszą drugoplanową rolę męską dla Szymona Mysłakowskiego